Met deze campagne wilde Unia informeren en sensibiliseren over discriminatie op grond van etnische afkomst, leeftijd en levensbeschouwelijke overtuiging.

Deze campagne verliep in twee fases:

In een eerste fase riepen we jongeren op om het gezicht te worden van een sensibilisatiefilmpje. De site die we hiervoor opstartten, kreeg meteen enorm veel aandacht: 46.099 personen bezochten de site, 4.158 jongeren schreven zich in voor de casting. We konden slechts zes kandidaten laten deelnemen aan het filmpje, waarvan één kandidaat ook een heuse ‘morphing’ onderging. Met make-up transformeerden we haar gezicht van een eerder Afrikaans naar een eerder West-Europees type. Met deze twee verschillende foto’s stelden we twee cv’s op, waarbij enkel de naam en de foto van de kandidate verschilden.

In een tweede fase richtten we ons voornamelijk naar werkgevers. Hier wilden we benadrukken dat discriminatie bij wet verboden is en probeerden we hen te sensibiliseren rond onbewust discriminerend gedrag. Meer dan 100.000 werkgevers ontvingen een brief met de twee cv’s en de link naar de campagne. Ze kregen een cv van Ann Willems en een cv van Rose Molamba. Welke kandidaat zouden ze de kans geven om te komen solliciteren? 

Getuige A

“Ik stelde vast dat er veel studenten werkten in grootwarenhuizen en kledingwinkels. Ik heb bijgevolg vaak gesolliciteerd in deze sectoren maar ik heb er nooit een studentenjob kunnen krijgen. Ik kreeg steeds hetzelfde antwoord: “We nemen nooit studenten aan!”. Ik heb zelf een klein onderzoek uitgevoerd en stelde vast dat de meeste jongeren die in die winkels werkten, wel studenten waren en niet noodzakelijk jongeren met een leercontract.”

Getuige B

“Ik heb het voordeel dat ik een “Belgisch” klinkende naam heb. Als werkgevers mijn CV zien, verwachten ze dus niet meteen om een metisse te zien. Ik merk wel dat sommige vrienden en familieleden wel problemen ondervinden. Zijn zij zo anders? Nee, ze hebben alleen een typische Afrikaans klinkende naam. Voor de rest hebben ze evenveel competenties als ik. Ze versturen honderden CV's en krijgen weinig of geen reactie. Ik ben positief ingesteld en ik zeg hen dat ze moeten blijven proberen. Maar kan je het hen kwalijk nemen als ze het uiteindelijk toch opgeven? Het is voor hen dat ik me voor deze campagne wou inzetten.”

Getuige C 

“Ik ben pas afgestudeerd in de rechten. Toen ik in het secundair onderwijs zat, lieten sommigen van mijn leerkrachten mij voelen dat ik niet in staat zou zijn om universitaire studies te doen. Dit vanuit het gedachtegoed dat ”zwarten” nog steeds minderwaardig zijn. Ik denk ook dat het voor mij moeilijk zal zijn om klanten te vinden als toekomstige advocate in België. Ik geloof namelijk dat er mensen zijn die schrik hebben om hun persoonlijke belangen aan een vreemdelinge toe te vertrouwen. Daarom richt ik me liever tot de mensen die echt nood hebben aan hulp en advies. Ik begin aan een aanvullende masteropleiding in mensenrechten om alle ontnuchterde personen te helpen die op zoek zijn naar rechtvaardigheid. Zij zullen ongetwijfeld blij zijn dat ze worden verdedigd door een persoon die hun situatie begrijpt.”

Getuige D 

“Nadat ik geslaagd was voor tal van strenge examens, kreeg ik eindelijk de baan die ik zo ambieerde. Vanaf mijn eerste werkdag maakten mijn nieuwe collega’s mij al duidelijk dat ik niet welkom was. Gedurende 6 maanden vroegen ze mij om ondergeschikte taken uit te voeren die niet overeenkwamen met het gezochte profiel: leegmaken van vuilnisbakken, de kasten opruimen, … Tijdens de lunchpauzes dreven mijn collega's de spot met mij. De verantwoordelijken hielden mij nauwlettend in de gaten. De minste fout werd onmiddellijk aan de directie doorgegeven. Ik begreep langzamerhand dat de instelling het me niet gemakkelijk zou maken. Omdat het crisis was en ik nog in mijn proefperiode zat, gaf ik er de voorkeur aan te zwijgen en alles te ondergaan. Zonder na te denken, diende ik uiteindelijk mijn ontslag in.”

Getuige E 

“Mijn eerste ervaring bij mijn zoektocht naar een job was jammer genoeg een mislukking. Ik was naar een interim-kantoor gegaan om mijn CV in te dienen maar de vrouw verzekerde mij dat de wervingsperiode voor studenten al voorbij was. Diezelfde dag had één van mijn Europese vriendinnen zich in datzelfde interim-kantoor aangemeld bij diezelfde mevrouw. Als bij wonder beloofde ze haar terug te bellen. Een week later had mijn vriendin een job terwijl ik bleef zoeken en interim-kantoren bleef bezoeken. Ik vond die dag geen woorden om uit te drukken wat ik voelde.”