Rechtspraak over discriminatie

Een jongere wordt de toegang geweigerd in een discotheek.

Bepaalde leden van de politieke groepering Parti des Forces Nouvelles worden vervolgd op grond van artikelen 1 en 3 van de wet van 30 juli 1981. Er werden klachten neergelegd door 76 natuurlijke personen, Belgen zowel als personen met migratieroots, waaronder enkele politici, en door 2 vzw's. Het programma van deze partij voor de gemeenteraadsverkiezingen van 9 oktober 1988 bevatte een aantal discriminatoire principes ten aanzien van niet-Europese personen met migratieroots, zoals “de afschaffing van uitkeringen en andere sociale voordelen voor niet-Europese vreemdelingen, het niet-verlengen van arbeidsvergunningen voor niet-Europese vreemdelingen,...het verzet tegen elke gedachte van toekenning van stemrecht aan vreemdelingen”.

Wanneer de beklaagde bevestigt dat hij de toegang van een dancing heeft ontzegd aan een persoon omdat hij als een “boelzoeker” bekend staat, terwijl het slachtoffer meent dat de toegang hem ontzegd is omwille van zijn herkomst, bevinden we ons in een situatie van woord tegen wederwoord waarbij de twijfel in het voordeel van de beklaagde moet spelen. Wanneer de beschuldigden daarentegen geen enkele objectieve reden van de weigering van de toegang kunnen aanvoeren, is het bewezen dat de weigering gebaseerd is op de herkomst of de huidskleur van het slachtoffer.

Een vuilnisman weigert het huisvuil van een Marokkaanse gezin in te zamelen en vertelt verder op zijn ronde dat “er al problemen genoeg zijn met de migranten en dat ze er beter aan zouden doen om naar hun land terug te keren“.

De fascistische groet bij de eedaflegging tijdens de installatie van een gemeenteraad is sterk symbolisch en betekenisvol en roept onmiskenbaar de fascistische en nazistische ideologie op die, op grond van voornamelijk racistische overwegingen, leidde tot volkerenmoord die Europa tijdens de jaren 1930 en 1940 heeft gekend. Er mag dan, zoals de beklaagde aanvoert, geen enkele wettelijke bepaling zijn die de wijze van eedaflegging reglementeert, maar het komt toch duidelijk voor dat de expliciete en opzettelijke verwijzing naar de fascistische ideologie die de suprematie van het ene ras op het andere voorstond en die de uitroeiing van de vermelde rassen inhield, op zich een aanzet inhoudt tot haat, discriminatie, geweld of segregatie die strafbaar zijn gesteld bij wet van 30 juli 1981 die bij wet van 12 april 1994 werd gewijzigd en verruimd.

Een notoir revisionist vordert vernietiging van de revisionismewet. Het Grondwettelijk Hof gaat minutieus na of de beperking van het recht op vrije meningsuiting discriminerend is en of de gevolgen van de wet wel evenredig zijn met de nagestreefde doelstellingen. 

Het hof van beroep van Luik bevestigt op 26 juni 1996 het vonnis van de correctionele rechtbank van Neufchâteau. Deze had op 19 december 1995, de vervolgingen op grond van de wet van 30 juli 1981 jegens een persoon die een jonge persoon met migratieroots op een speelplaats van een school in Bertrix verbaal en fysiek heeft belaagd, ongegrond verklaard. De belager werd veroordeeld voor slagen en verwondingen, maar wat betreft het aanzetten tot haat, waarvoor zowel het parket als Unia vervolging hadden ingesteld, meende de rechtbank dat de intentie tot het openbaar aanzetten tot haat en racisme niet bewezen was.

Vormt een misdrijf zoals gesteld in artikel 2, het feit dat een immobiliënmakelaar aankondigt dat één van de voorwaarden om als kandidaat-huurder in aanmerking te komen, is dat men “Belg van nature” moet zijn. Het stellen van een nationaliteitsvoorwaarde voor de huurders is strijdig met de wet.

Veroordeling wegens discriminatie bij de verhuring van een appartement aan een gezin met migratieroots.

Toebrengen van slagen en verwondingen aan een persoon met migratieroots met een ring met 6 metalen pinnen. De rechter is van oordeel dat een principiële straf afdoende is. De beide in de schermutseling betrokken personen treft immers schuld. Bovendien is er sprake van een zekere uitlokking.