Leeftijdsdiscriminatie: Unia onthult opvallende onderzoeksresultaten 

Uit de studie blijkt dat over alle leeftijden heen minstens 1 op 3 mensen leeftijdsdiscriminatie ervaren hebben de 12 voorbije maanden. Mensen van 30 jaar en jonger en ouder dan 70 hebben er nog vaker last van: ongeveer de helft van hen zegt dat ze gediscrimineerd werden op basis van hun leeftijd. 

De studie wijst erop dat leeftijdsdiscriminatie sterker doorweegt bij mensen die ook andere vormen van uitsluiting meemaken. Als je in armoede leeft, een handicap hebt, geracialiseerd of vrouw bent, of tot de LGBTI+-gemeenschap behoort, word je extra kwetsbaar door leeftijd. 

Meer dan 30% van de deelnemers voelt zich uitgesloten door de digitalisering. Die uitsluiting komt voor in bijna alle domeinen van het dagelijks leven: toegang tot financiële diensten, overheids- en sociale diensten, zorg, vrije tijd enzovoort. 

Ook jongeren hebben last van digitale ongelijkheid: 1 op 5 jongeren tussen 16 en 24 voelt zich digitaal uitgesloten. Dat geldt vooral voor jongeren in armoede, met een handicap of die geracialiseerd zijn.   

Meer dan 40% van de 70-plussers zegt slachtoffer te zijn van digitale ongelijkheid. Bij de 80-plussers loopt dat op tot bijna 50%. 

Veel mensen worden uitgesloten omdat er enkel digitale manieren zijn om contact op te nemen, informatie te vinden of administratie te regelen. Dat heeft grote gevolgen: ze worden afhankelijk van anderen en hebben geen privacy meer, bijvoorbeeld bij bankzaken of in de zorg. Zo kunnen ze niet meer volwaardig deelnemen aan de samenleving. 

20% van de respondenten zegt leeftijdsdiscriminatie te ervaren in het domein werk. Vooral jongeren tussen 16 en 30 hebben er last van: 1 op 3 kreeg te horen ‘te jong’ of niet betrouwbaar genoeg te zijn. Het percentage daalt vanaf dan om terug te stijgen naar meer dan 20% bij de 51- tot 60-jarigen. Hun kandidatuur wordt vaak geweigerd omdat ze ‘te oud’, ‘te duur’ of niet digitaal vaardig genoeg zouden zijn. Discriminatie kan onbewust zijn, maar gebeurt ook vaak openlijk, zonder dat werkgevers beseffen dat het om illegaal gedrag gaat. 

Bij de zoektocht naar een woning hebben vooral jongeren tussen 21 en 24 last van leeftijdsdiscriminatie (1 op 3). Ze ervaren vooroordelen over hun inkomen of levensstijl. Ook 60-plussers melden leeftijdsdiscriminatie, die nog toeneemt door digitale communicatie en online procedures. Beide groepen worden gezien als financieel risicovol en afhankelijk van andere generaties. Dat verhoogt het risico op financiële kwetsbaarheid, slechte woonomstandigheden of zelfs dakloosheid. 

Ook in de financiële sector komt leeftijdsdiscriminatie voor: weigering van leningen, duurdere verzekeringen, neerbuigende houding en minder inspraakmogelijkheden bij hun financiële beslissingen. 

In de gezondheidszorg melden zowel jongeren als ouderen vaak dat hun klachten niet ernstig worden genomen, dat ze zorg geweigerd krijgen of betutteld worden. 

Tegen februari 2026 zal Unia beleidsaanbevelingen formuleren op basis van deze studie, samen met een denktank van organisaties, onderzoekers en andere instellingen. 

In afwachting roept Unia de Belgische autoriteiten op om actief bij te dragen aan de goedkeuring van een internationaal verdrag over de rechten van oudere mensen, naar aanleiding van de VN-resolutie van april 2025. 

Unia herhaalt ook haar vraag om wettelijk te garanderen dat alle vormen van toegang tot diensten van algemeen belang – vooral fysieke toegang – beschikbaar blijven, zonder extra kosten en op toegankelijke momenten. Zo moet geen enkele dienstverlening uitsluitend digitaal zijn, bijvoorbeeld bij overheidsdiensten, banken, ziekenfondsen, schoolinschrijvingen of transport.