Rechtspraak over discriminatie

Père Samuel werd vervolgd voor aanzetten tot haat en voor publieke verklaringen ten aanzien van geschreven pers en televisie in 2002. De vervolging betrof hatelijke uitlatingen ten aanzien van migranten van Islamitische/Arabische afkomst, alsook een oproep tot kordate reactie door de westerse/Europese bevolking wegens de gevaren die deze migratie inhoudt.

Het gemeenschapsrecht bevat geen verbod van discriminatie op grond van leeftijd waarvan de rechters van de lidstaten de naleving dienen te waarborgen wanneer de mogelijk discriminerende behandeling geen band met het gemeenschapsrecht heeft. Een dergelijke band wordt niet bewerkstelligd door artikel 13 EG en evenmin door Richtlijn 2000/78, reeds vóór het verstrijken van de aan de betrokken lidstaat voor de uitvoering daarvan gestelde termijn.

Het slachtoffer van een arbeidsongeval was 2 verschillende periodes afwezig vooraleer ze haar werk hervatte in aangepaste omstandigheden. 2 dagen later werd ze ontslagen. Ze vond dat het ontslag willekeurig en discriminatoir was.

Richtlijn 2000/78 geldt niet alleen voor werknemers die zelf een handicap hebben, maar ook voor werknemers die het slachtoffer zijn van een ongunstige behandeling ingevolge de handicap van hun kind. Het Hof van Justitie van de Europese Unie erkent in deze zaak voor het eerst discriminatie bij associatie.

De omstandigheid dat een werkgever publiekelijk verklaart dat hij geen werknemers van een bepaalde etnische afstamming of van een bepaald ras zal aanwerven, vormt directe discriminatie bij aanwerving in de zin van  richtlijn 2000/43/EG. 

Publieke verklaringen waarmee een werkgever te kennen geeft dat hij in het kader van zijn aanwervingsbeleid geen werknemers van een bepaalde etnische afstamming of van een bepaald ras zal aanwerven, volstaan om het bestaan van een rechtstreeks discriminerend aanwervingsbeleid te vermoeden in de zin van  richtlijn 2000/43/EG.

Gewone telefoongesprekken, waarvan de inhoud wordt bevestigd (onder eed) door een derde waarvan de geloofwaardigheid niet in twijfel wordt getrokken, en de gegevens op het uittreksel van de telefoonrekening, zijn voldoende ernstig en relevant om te worden beschouwd als elementen die aanleiding geven tot het verdelen van de bewijslast.