Rechtspraak over discriminatie

Tijdens de gemeenteraad van Verviers op 24 maart 1997 had een extreemrechts gemeenteraadslid het over “canaille maghrébine”, “racaille policière”, enz. Zowel de gemeente als de MRAX dienden klacht in wegens laster en het aanzetten tot haat.

Uit de vermelding alleen dat het uiterlijk van de beklaagde overeenkomt met de informatie verstrekt door een niet-geïdentificeerde getuige, die erop gewezen heeft dat de daders Maghrebijnen waren, kan niet worden afgeleid dat het arrest dat de beklaagde veroordeelt, artikel 1 van de antiracismewet schendt.

Het hof van beroep veroordeelt Wim E. voor de verspreiding van racistische e-mails op elektronische discussiefora op internet (de zogenaamde newsgroups). 

In 2 vonnissen van de correctionele rechtbank in Hasselt rond de weigering van toegang tot een dancing voor personen met migratieroots wordt de argumentatie hernomen die dezelfde rechtbank in een uitspraak van 21 november 1996 rond soortgelijke feiten heeft ontwikkeld. De rechter vond destijds dat er pas sprake was van discriminatie wanneer geen objectieve reden tot weigering kon worden aangevoerd.

De correctionele rechtbank van Antwerpen van 26 juni 1998 had de zaakvoerder, een medevennoot en de portier van een dancing veroordeeld wegens het weigeren van personen met migratieroots. Hoewel de rechtbank begrip kon opbrengen voor de bezorgdheid van de dancinguitbaters om te waken over de veiligheid van hun klanten, was ze toch van oordeel dat men zich hier niet achter kan verschuilen om bepaalde mensen te weigeren die blijkbaar helemaal niet buiten het concept van de zaak vallen. Daarenboven bleek het concept van de zaak te zijn dat er in principe geen mensen met migratieroots worden toegelaten.

Deze zaak gaat om een herhaaldelijke weigering om jongeren met migratieroots toe te laten in een discotheek. De rechtbank veroordeelt de uitbater en overweegt hierbij dat het toelaten van een beperkt aantal personen met migratieroots, waaronder Belgen die het uitwendig voorkomen van mensen met migratieroots vertonen, wijst op het negeren van de bepalingen van de racismewet. De rechtbank stelt verder dat de houding van een bepaald cliënteel die de instelling van beklaagde frequenteren, geen voorwendsel mag zijn om de racismewet te negeren.