Rechtspraak over discriminatie

Een hoogzwangere vrouw wordt beledigd door de bediende van de stemcontrole die daarbij anderen laat voorgaan in de wachtrij. Het gaat duidelijk om racistische praat.

Er zijn steeds vragen gerezen over het feit of de wet van 23 maart 1995 (negationismewet) al dan niet onder de uitzonderingen valt uit artikel 150 van de Grondwet en of inbreuken op grond van deze wet, maar onder vorm van geschriften, door de correctionele rechtbank kunnen worden beoordeeld. 

Een jongere die deel uitmaakt van een bende stampt op een vrouw omwille van haar donkere huidskleur. De rechter leidt dit af uit de racistische praat van de jongen en het feit dat hij de Hitlergroet brengt. De feiten werden beschouwd als een inbreuk op artikel 1 van de antiracismewet.

De Correctionele rechtbank van Brugge maakte toepassing van artikel 405 quater Swb. dat in een strafverzwaring voorziet bij slagen en verwondingen. Een getuige, vriend van het slachtoffer, verklaarde dat het slachtoffer werd uitgedaagd door een groep jongeren die daarbij racistische opmerkingen maakte. Uit niets bleek dat het slachtoffer zich op enigerlei wijze uitdagend of uitlokkend zou hebben opgesteld. Tevergeefs hielden de beklaagden dan ook vol dat dit als reactie was op schunnigheden die het slachtoffer zou geroepen hebben naar de dames die hen vergezelden.

En man die reeds bekend stond voor het plegen van geweld had een lid van de Joodse gemeenschap in traditionele kledij verbaal bedreigd en hierbij een mes getoond. De gebruikte taal toonde duidelijk aan dat een van de drijfveren racisme was.

Een woordenwisseling in een postkantoor, in het bijzijn van getuigen, tussen een persoon van Italiaanse afkomst en een politieman in burger, wordt verder gezet op straat en zelfs op het politiekantoor. In eerste aanleg meende de correctionele rechtbank van Doornik, bij vonnis van 1 juni 2004, dat de inbreuk niet bewezen was.

Wanneer een appartement te huur wordt gesteld met behulp van een vastgoedkantoor, een raamaffiche en het internet, dan is er sprake van het ter beschikking van een goed of een dienst aan het publiek, ook al woont de verhuurster in hetzelfde gebouw  Een verklaring van een kennis kan een feit uitmaken dat leidt tot de verdeling van de bewijslast.

Twee portiers weigeren de toegang tot een uitgaansgelegenheid aan twee personen met een donkere huidskleur. Het onderzoek doorprikt de “klassieke” argumenten van dronkenschap of problemen in het verleden zodat de rechtbank tot het besluit komt dat de weigering enkel was ingegeven door de huidskleur en er dus sprake is van discriminatie.

In de cafetaria van een rusthuis doet een bezoeker, in het bijzijn van getuigen, een uitspraak ten aanzien van een stagiaire van vreemde afkomst waarvan de rechtbank de mening is toegedaan dat het gaat om het aanzetten tot discriminatie of haat. De dader herhaalt zijn standpunt op de parking van het rusthuis tegen de moeder van het slachtoffer. Hij verwees naar de Turkse origine van de slachtoffers. Het feit dat deze van Marokkaanse en niet van Turkse origine zijn is niet relevant. De door de dader toegeschreven nationale afstamming volstaat.

Sigfried V. werd vervolgd voor het ontkennen van de genocide die tijdens de Tweede Wereldoorlog door het Duitse nationaal-socialistische regime is gepleegd. Samen met zijn broer leidde hij de organisatie VHO, die in heel België pamfletten en boeken van de belangrijkste Belgische en buitenlandse negationisten verspreidde. Ook via www.vho.org, een negationistische website, verspreidden ze hun negationistische ideeën.