Rechtspraak over discriminatie

De uitlatingen van beklaagde luid gezegd aan een derde, terwijl er bovendien nog ander publiek in het restaurant aanwezig was: "zorg dat die makak van mijn eten blijft, anders sla ik u de kop in…" en "mee die zwette kan ik niet om", hierbij verwijzend naar de burgerlijke partij die hierop begon te huilen, vallen duidelijk onder toepassing van de wet van 30 juli 1981.

Het publiceren van een toespraak in een tijdschrift volstaat niet om het misdrijf dat gebeurd is ter gelegenheid van het uitspreken ervan om te zetten in een drukpersmisdrijf. De correctionele rechtbank is dan ook bevoegd om kennis te nemen van het misdrijf.

Uitschelden van een collega-dienster onder meer als "zwarte" en "die zwarte werkt niet graag zeker". De rechtbank oordeelt dat aan de openbaarheidsvereiste is voldaan en dat de gebruikte uitlatingen duidelijk het intentioneel karakter om aan te sporen tot discriminatie en haat op grond van de huidskleur vertolken.

De correctionele rechtbank oordeelt dat de in de bijlage 'Vacature' verschenen aankondiging waarbij een commercieel medewerker met 'liefst de Nederlandse nationaliteit' werd gevraagd, een meningsuiting betreft. Daar het beoordelen van deze meningsuiting en het al dan niet discriminerend karakter ervan (inbreuk racismewet) tot de exclusieve bevoegdheid van de jury (Assisenhof) behoort, dient de rechtbank zich onbevoegd te verklaren.

Veroordeling voor smaad en toebrengen van slagen aan een politieagent en voor het bedrijven van rassendiscriminatie ten opzichte van 2 jongeren van Marokkaanse oorsprong.

Het in het openbaar verklaren "het stinkt hier stinkende Iranees, vuile Iranees, bende van Saddam, vuile drughandelaar, ga terug naar Iran" waarbij men duidelijk gevoelens van haat laat blijken en bewust een staatshoofd uit een ander land van het Midden-Oosten meesleurt teneinde meer gewicht te geven aan zijn racistische uitlatingen maken een uiting van aanstichting of aanmoediging tot discriminatie en haat op grond van de etnische, de nationale oorsprong of de huidskleur uit.

Weigering van personen van vreemde herkomst in een dancing. De rechtbank kan begrip opbrengen voor de bezorgdheid van de dancinguitbaters om te waken over de veiligheid van hun klanten. Maar toch kan en mag men zich hier niet achter verschuilen om bepaalde mensen te weigeren die blijkbaar helemaal niet buiten het concept van de zaak vallen. Daarenboven blijkt het concept van de zaak te zijn dat er in principe geen personen met migratieroots worden toegelaten.

Betreft een aanslepende burenruzie tussen een Turkse en een Belgische familie, waarbij het Belgische gezin nagenoeg onafgebroken racistische uitlatingen spuide en die - volgens de Turkse ouders - hun zoon tot zelfdoding noopte. De correctionele rechtbank van Marche veroordeelt betrokkenen voor hun racistische uitlatingen.

In het vonnis van de Krijgsraad van Brussel van 30 maart 1998 werd een eerste sergeant vrijgesproken. Deze Belgische paracommando werd op grond van artikel 4 van de wet van 30 juli 1981 vervolgd voor verschillende feiten die zich tijdens de uitvoering van een VN-opdracht in Somalië voordeden. Zo dwong hij een Somalisch islamitisch kind varkensvlees te eten, ‘schonk’ hij een jonge Somalische vrouw aan zijn mannen en bond een Somalisch kind achteraan een wagen vast, waarna de wagen werd gestart. Hij werd voor deze verschillende feiten vervolgd wegens inbreuk op de wet van 30 juli 1981, het toebrengen van slagen en verwondingen, het uiten van bedreigingen en het organiseren van prostitutie.

Na een auto-ongeluk tussen een persoon met migratieroots en een Belg vraagt de eerste persoon de tussenkomst van de politie voor een vaststelling van de feiten, gezien de partijen niet tot een minnelijke schikking komen. De politie weigert een vaststelling te doen. Uiteindelijk wordt de niet-Belg tegen zijn wil en met geweld naar het commissariaat gevoerd en hierbij ernstig verwond.