Bij positieve discriminatie moet een kandidaat die solliciteert voor een bepaalde job niet aan dezelfde eisen beantwoorden als de andere kandidaten. ‘Dat is uitdrukkelijk verboden,’ onderstreept Els Keytsman van Unia. ‘Als werkgever mag je niet zomaar iemand voortrekken omdat die wel - of net niet - een bepaalde handicap, leeftijd, origine, enz. heeft.’

Zelfde competenties

‘Unia leest dikwijls in de pers de term positieve discriminatie terwijl er positieve actie moet staan. Een wereld van verschil. Als bedrijf mag je alleen maar voorrang geven aan sollicitanten uit ondervertegenwoordigde doelgroepen wanneer ze dezelfde competenties, vaardigheden of diploma’s op tafel kunnen leggen en alleen als het niet automatisch of onvoorwaardelijk gebeurt.’

Wat zijn positieve acties dan?

Met positieve acties geven bedrijven bepaalde groepen een duwtje in de rug, zonder de andere kandidaten te discrimineren. Enkele voorbeelden: een bedrijf organiseert tijdens de werkuren computerlessen die vooral mikken op haar oudere werknemers, waardoor ze kunnen bijbenen met pas afgestudeerden. Of een organisatie behoudt een deel van haar stagecontracten voor aan kansengroepen. Na die stage moeten de stagiairs - net zoals alle andere sollicitanten - slagen voor dezelfde selectietesten om een vast contract te krijgen.

De ministerraad keurde strikte regels voor positieve acties goed. ‘Het verplichte sociale overleg en de goedkeuringsprocedure via de Federale Overheidsdienst Werk garanderen dat de positieve actie niet doorslaat naar verboden positieve discriminatie,’ voegt Keytsman eraan toe.

Niet verplicht

Voor alle duidelijkheid geeft Keytsman nog mee ‘dat werkgevers niet verplicht zijn positieve acties te ondernemen. Werkgevers kiezen er dus zelf voor. Dat zij in het verleden al positieve acties wilden uitproberen, weten we. Banken, maar ook scholen klopten al bij Unia aan om na te gaan of ze voorrang mochten geven aan een bepaalde groep sollicitanten. Binnenkort kunnen we dus zeggen: ja, dat mag, mits het volgen van strikte regels.’