En dat terwijl er twee dingen ten goede veranderd waren. Enerzijds was zijn gezondheidstoestand positief geëvolueerd, anderzijds was de werkpost geëvolueerd: de nieuwe autobussen hadden zetels die de gezondheidsrisico’s voor de chauffeurs verminderen. Desondanks vond de transportfirma dat de chauffeur niet in aanmerking kwam, en verwees naar de beslissing uit 2001. De firma baseerde zich op de artikelen 49 en 64 van het Koninklijk Besluit van 28 mei 2003 betreffende het gezondheidstoezicht op de werknemers. Die artikels zouden verhinderen dat opnieuw een medisch onderzoek kon plaatsvinden.

Unia beriep zich van zijn kant op de wet van 10 mei 2007 en het VN-Verdrag inzake de Rechten van Personen met een Handicap. Het argumenteerde dat het KB van 28 mei 2003 geïnterpreteerd moest worden rekening houdend met het veranderlijk karakter van een handicap. Unia werd daarin ondersteund door de FOD Werkgelegenheid, Arbeid en Sociaal Overleg: 'Omdat artikel 49 de mogelijkheid biedt om de duur van de arbeidsongeschiktheid al dan niet vast te leggen, moet dit artikel in die zin worden geïnterpreteerd dat een beslissing tot definitieve ongeschiktheid door de arbeidsgeneesheer in het kader van een voorafgaande gezondheidsbeoordeling, onbeperkt in de tijd geldt voor dezelfde veiligheids- of controlefunctie of voor dezelfde risico-activiteit voor dewelke de kandidaat die zich in dezelfde gezondheidstoestand bevindt heeft gesolliciteerd bij dezelfde werkgever.'

Na lange onderhandelingen ging de transportfirma akkoord met de interpretatie van het begrip ongeschiktheid zoals die door het Centrum en de FOD naar voren werd geschoven. De firma verbond zich ertoe om alle elementen opnieuw te onderzoeken wanneer een kandidaat die definitief ongeschikt was verklaard opnieuw solliciteert en zijn gezondheidstoestand en werkpost geëvolueerd zijn.