Maar er schort iets aan hun verhaal. Als iemand via hun website aanzet tot geweld, en dus een strafbare daad stelt, dan roepen diezelfde bedrijven plots wél het recht op privacy in – en blijken ze weigerachtig om met het gerecht mee te werken. Zijn ze vooral bezorgd om hun commerciële belangen en veel minder om de privacy, en verklaart dat de merkwaardige omslag in hun houding?

Schermen met de vrijheid van meningsuiting is nonsens. Het gerecht heeft wel wat beters te doen dan tussen te komen in verhitte discussies op Facebook, Twitter enzovoort. Zelfs als daar racistische, antisemitische en islamofobe uitschuivers bij zijn. Woorden moeten we met woorden bestrijden: het is aan elk van ons om op zulke meningen te reageren. Maar aanzetten tot geweld, discriminatie en haat is een strafbaar misdrijf: dan moet het gerecht zijn werk kunnen doen en moeten internetbedrijven de gegevens van de daders vrijgeven. Gebeurt dat niet, dan blijven de daders ongestraft. En dan worden de honderden profielpagina’s die tot geweld aanzetten er straks duizenden.

Er is hoop. Begin dit jaar dwong een Franse rechtbank Twitter om de identiteit vrij te geven van de gebruikers van hashtags als #SiMonFilsEstGay, #SiMaFilleRameneUnNoir, #UnBonJuifestunjuifmort en #SiJetaisNazi. En ondertussen veranderde Facebook zijn richtlijnen over seksisme en discriminatie: massaal protest van actiegroepen had ook adverteerders doen afhaken, en dat kon de sociaalnetwerksite dan weer missen als kiespijn.

Ook internetbedrijven moeten zich aan de wet houden, zowel de privacywet als de antidiscriminatiewetgeving. En hen daartoe verplichten: het kan dus. Maar daarvoor hebben we wel voldoende politieke wil nodig, en de juiste instrumenten.

Jozef De Witte
Directeur

Dit opiniestuk is vandaag verschenen in De Standaard.