In 2005 verscheen in het lokale blad van een politieke partij in Sint-Niklaas een artikel over grafschennis; allochtone jongeren werden erin ten onrechte als mogelijke daders vernoemd.

Een jonge vrouw van Iraakse afkomst leefde samen met een man van Belgische afkomst; samen baatten ze een winkel uit. Maar haar traditionele familie verwierp haar westerse manier van leven, en tijdens een familiebezoek werd ze opgesloten, mishandeld en met de dood bedreigd.

Een dame met motorische handicap werd tot twee maal toe de toegang geweigerd tot een eetgelegenheid omdat ze vergezeld was van haar assistentiehond. De tweede weigering werd vastgesteld door een gerechtsdeurwaarder.

Een jonge homo werd gedwongen in een voertuig plaats te nemen en - onder bedreiging - de code van zijn bankkaart prijs te geven. De daders probeerden hem te verkrachten en lieten hem achter. De verzwarende omstandigheden worden weerhouden.

Een groep van negen jonge mannen wil een discotheek betreden maar de enige Belg van allochtone afkomst wordt geweigerd. Tal van redenen inzake controle, veiligheid, pasjessysteem worden aangevoerd door de verdediging. Aangezien deze redenen niet kunnen hard gemaakt worden besluit het Hof tot weigering van toegang op grond van afkomst.

Een bediende beschikt over een aanvullend pensioen dat deel uitmaakt van zijn individuele arbeidsovereenkomst. De pensioen voorwaarden voorzien dat de partner met wie gehuwd wordt na het nemen van het pensioen geen begunstigde kan zijn. Het Hof weigert de discriminatie te erkennen op grond van het algemeen principe van niet-retroactiviteit van de wetten zoals terug te vinden in artikel 2 van het Burgerlijk Wetboek.

Een secretaresse werkzaam in een ministerieel kabinet lijkt niet te verdragen dat haar overste een donkere huidskleur heeft. Ze drukt zich meermaals, ten aanzien van haar overste, maar ook ten aanzien van anderen, racistisch of misprijzend uit.

Acht Vlamingen waren het slachtoffer van fysieke agressie bij het verlaten van een bar in Durbuy; hun wagen werd zwaar beschadigd. De correctionele rechtbank van Marche-en-Famenne, bij vonnis van 23 februari 2011, meende dat de daders de feiten gepleegd hadden uit sadisme en zonder de minste frustratie. Ze werden ook voor andere feiten vervolgd. De rechtbank nam verzwarende omstandigheden in aanmerking maar zonder het beschermde criterium ('taal') expliciet te noemen.

In eerste aanleg was de dader reeds veroordeeld op grond van de wet van 23 maart 1995 om in een vlugschrift het bestaan van de 'zogenaamde' dodende gaskamers in twijfel te hebben getrokken. Er was eveneens kwestie van verschillende andere feiten en o.m. een zelfklever: 'Gaskamers = leugen'. Bij vonnis van 19 juni 2008 heeft de correctionele rechtbank de feiten bewezen geacht en gesteld dat de dader een beleid in ere hersteld dat onverzoenbaar is met de democratische waarden van onze samenleving. Het Hof van Beroep bevestigt, bij verstek, het vonnis.

Ouders spannen op grond van het Vlaamse Decreet (10 juli 2008) een vordering tot staking in tegen de Vlaamse Gemeenschap en de scholen van hun kinderen wegens weigering tot redelijke aanpassingen voor een persoon met een handicap.