Naar aanleiding van de gevolgen van een 'groepsverzekering invaliditeit’, gesloten vóór het in voege treden van de wet van 10 mei 2007 (gender), waarbij de uitkering voor vrouwen stopte op hun zestigste en die voor mannen op hun vijfenzestigste,stelt het Hof van Cassatie duidelijk, zoals tot nog toe alleen in de parlementaire werkzaamheden was gebeurd, dat die wet van openbare orde is en dus zijn invloed laat gelden op de gevolgen van de groepsverzekering.

Een dame met motorische handicap werd tot twee maal toe de toegang geweigerd tot een eetgelegenheid omdat ze vergezeld was van haar assistentiehond. De tweede weigering werd vastgesteld door een gerechtsdeurwaarder.

Een kankerpatiënt had als gevolg van haar behandeling te kampen met kaalheid; daarom droeg ze een hoofddoek. Samen met haar gezin ging ze uit voor een etentje. De dienster wees haar erop dat hoofddeksels in het restaurant niet toegelaten waren.

Een groep van negen jonge mannen wil een discotheek betreden maar de enige Belg van allochtone afkomst wordt geweigerd. Tal van redenen inzake controle, veiligheid, pasjessysteem worden aangevoerd door de verdediging. Aangezien deze redenen niet kunnen hard gemaakt worden besluit het Hof tot weigering van toegang op grond van afkomst.

Twee jonge vrouwen zijn pas bevallen en delen dezelfde ziekenhuiskamer. De partner van één van de twee stelt vast dat de andere vrouw van Turkse afkomst is. Hij deelt aan de verpleger mede dat zijn familie geen kamer wenst te delen met een bruine. Raadt aan zijn vrouw aan overal af te blijven om niet besmet te geraken en meent dat het ziekenhuis Turken bij Turken, en Belgen bij Belgen moet leggen. Hij wordt veroordeeld wegens aanzetten tot discriminatie op grond van huidskleur.

Het reglement van een vliegtuigmaatschappij weigert systematisch de toegang voor personen met beperkte mobiliteit die niet vergezeld zijn. De toegang van deze personen wordt afhankelijk gemaakt van de aanwezigheid van een derde en dit omwille van hun lichamelijke handicap. De slachtoffers hadden gereserveerd, en aangegeven dat ze zich in rolstoel verplaatsten, en hun ticket betaald. De maatschappij en sommige werknemers worden vervolgt op grond van het Strafwetboek.

Het Hof bevestigt, buiten wat de mildere strafmaat betreft, het vonnis geveld door de Correctionele rechtbank te Gent op 13 oktober 2009. Enkel de uitbater van de dancing ging in beroep. De rechtbank leidde uit het geheel van gegevens af dat er een bewuste politiek was om mensen op basis van hun afkomst uit te sluiten en dit vormt een strafbare discriminatie. Het vonnis legde duidelijk het verschil uit tussen racisme en discriminatie.

Een persoon die illegaal in het land verblijft, in afwachting van een antwoord op de toepassing van artikel 9.3 van de wet van 15 december 1980, opent twee rekeningen in een bankagentschap: een zichtrekening en een rekening voor de huurwaarborg. Kort daarna sluit de bank ambtshalve de twee rekeningen.

Een aantal allochtonen beklaagde zich over een weigering tot toegang in een sportzaal. Ze kregen als antwoord dat de zaal volzet was, terwijl hun blanke vrienden zonder probleem lid konden worden. Op 17 januari 2006 werd een klacht ingediend tegen de uitbater van het sportcentrum, op 19 januari van hetzelfde jaar werd een vordering tot staking ingediend. De voorzitter van de rechtbank van eerste aanleg, rechtsprekend zoals in kortgeding, geeft de geweigerde klanten gelijk en kent dus de vordering tot staking toe (25 september 2008, afgewezen in hoger beroep op 25 februari 2009 en cassatie verworpen op 15 oktober 2010). Aangezien de politie vaststelt dat er personen van allochtone afkomst aanwezig zijn in de sportzaal spreekt de correctionele rechtbank de uitbater vrij.

De voorzitter van de rechtbank van eerste aanleg te Hoei had de staking bevolen van de indirecte discriminatie op grond van gezondheidstoestand. Het slachtoffer van deze discriminatie droeg een hoofddoek om haar kaalheid, ingevolge een medische behandeling, te verbergen. Het huishoudelijk reglement van de zaak verbood ieder hoofddeksel, de dame in kwestie was dus niet welkom. In beroep meen het hof dat de vordering van het Centrum onontvankelijk is want gesteund op een criterium dat niet bij de wet voorzien is. Eindbeslissing Bergen, 29 september 2015